مختصری از زندگی نامه امامزاده ابوعبدالله مدفون در روستای دزق سرولایت نیشابور

 

نسب شریف امامزاده ابوعبدالله مدفون در روستای دزق با شش واسطه به امام هفتم علیه السّلام منتهی می شود که از قرار ذیل است:

سید ابوعبدالله حسین بن ابوعبدالله اسحاق بن موسی بن ابوعبدالله اسحاق بن ابراهیم العسکری بن موسی ابوسبحه بن ابراهیم المرتضی بن امام موسی کاظمعلیه السّلام.

وی سیدی جلیل القدر و عظیم الشأن بود. علامه نسابه ابن طباطبا، از دانشمندان انساب قرن پنجم هجری، ضمن اشاره به هجرت علویان نیشابور، از مهاجرت اسحاق بن موسی (پدر امامزاده ابوعبدالله) از آبه به نیشابور خبر می دهد و می نویسد او یک فرزند معقب بنام موسی داشته است و سپس اضافه می کند که فرزند دیگر او محمد نام دارد که صاحب بیت شریفی در نیشابور بودند.

علامه سید محمد مهدی خراسان که بر کتاب منتقلة الطالبیه تعلیقه زده، ذیل محمد بن اسحاق (برادر امامزاده ابوعبدالله) می نویسد: او از مشایخ و اساتید حاکم نیشابوری (مؤلف کتاب المنتخب من السیاق) بوده.

امام فخر رازی، متوفای سال 606 هـ .ق در هنگام معرفی ابوعبدالله اسحاق، پدر امامزاده ابوعبدالله، می نویسد نسلش در بخارا، نیشابور، استر آباد و قم بودند.

ابوطالب مروزی نسابه، متوفای پس از سال 614 هـ .ق پس از اشاره به نسب این خانواده می نویسد: ابوعبدالله اسحاق نسل طولانی ای در اصفهان، خراسان، ماوراء النهر و استرآباد داشته و در اصفهان از سید حسین بن احمد بن اسحاق منشعب شده اند.

با وجود آنکه دو فرزند ارشد اسحاق یعنی محمد و موسی، برادران امامزاده ابوعبدالله در نیشابور سکونت داشته اند، ابن عنبه نسابه، متوفای سال 828 هـ .ق می نویسد که امامزاده ابوعبدالله حسین در استرآباد بوده است. ظاهراً او چند صباحی در استر آباد مقیم بوده و بعدها به خاطر موقعیت برادرانش به نیشابور بازگشته است. به هر حال در منابع موجود به جز سکونت این خانواده در نیشابور و حسن شهرت آنان در این شهر گزارش دیگری از نام همسر و تعداد فرزندانشان به ثبت نرسیده است اما با وجود نسب شریف و نیز ذکر نامشان در کتاب منتقلةالطالبیه می توان احتمال داد که وفات امامزاده ابوعبدالله در ربع آخر قرن پنجم هجری اتفاق افتاده باشد.

منابع: 

منتقلة الطالبیه: 336،

الشجرة المبارکه فی انساب الطالبیه: 99،

الفخری فی انساب الطالبیین: 11،

الاساس لانساب الناس: 203.